به گزارش مشرق، رقابتهای دسته 85 کیلوگرم مسابقات وزنه برداری قهرمانی جهان در آمریکا پایان تلخی برای ایران داشت که البته تلخی آن بیشتر متوجه رییس فدراسیون است.

 شاید در پایان این مسابقات ذهن همه متوجه مصدومیت لحظه آخری رستمی شود اما این را هم نباید فراموش کرد که رستمی ناآماده راهی میدان رقابت شد.
او که همیشه داعیه تنها تمرین کردن و کسب موفقیت را داشت، پس از قهرمانی در المپیک ریو به پشت گرمی رئیس فدراسیون دوباره تنها برای مسابقات جهانی آماده شد آن هم در شرایطی که ماهها از تمرین دور بود و نظارتی هم بر روی این ورزشکار وجود نداشت. حتی تا این اواخر هم خبری از رکوردهای همیشگی رستمی به گوش نمی رسید.
 رستمی حتی در رکورد گیری تیم ملی که سرنوشت وزنه برداران را برای حضور درمسابقات جهانی رقم زد، شرکت نکرد و بازهم فدراسیون پشت این وزنه بردار قرار گرفت.

نکته جالب اینکه رستمی حتی در لحظه آخر از خوب نبودن شرایطش صحبت کرد و حتی عنوان کرد شاید مدال نگیرد اما رییس فدراسیون که روزی بین خودمختاری یک ورزشکار و کادر فنی تیم ملی، ورزشکارسالاری را انتخاب کرده بود حاضر نشد واقع بینانه به ماجرا نگاه کند که ورزشکارش آماده نیست.

رییس فدراسیون همه نوع امکانات از موافقت با تنها تمرین کردن ورزشکارش به قیمت کنار گذاشتن کادرفنی گرفته تا شرکت نکردن در رکورد گیری و حضور برادرش در آمریکا را فراهم کرد تا یک مدال طلا بگیرد اما در نهایت چیزی جز باخت نصیبش نشد.
 
باخت اصلی به گفته خیلی از اهالی وزنه برداران در انتخاب وزنه ها بود.  وزنه های 212 و 215 در حالی از سوی کیانوش یا برادرش انتخاب شدند که با کمتر از آن امکان کسب مدال و امتیاز برای ایران وجود داشت اما مدال دوضرب و مجموع هم در این میان قربانی شد چراکه تصمیم گیری به عهده خود رستمی بود و سرمربی تیم ملی که از سوی رئیس فدراسیون اقتدار لازم برای هدایت همه ملی‌پوشان به او داده نشده، اعلام کرد که نقشی در انتخاب وزنه برای رستمی نداشته و او خودش وزنه ها را انتخاب می‌کرد.

شکست رستمی در آمریکا نشان داد ورزشکارسالاری در بلند مدت نتیجه نمی‌دهد و باید یک سیستم مدون برای قهرمان پروری را جایگزین این معضل کرد. در نقطه مقابل رستمی، سهراب مرادی قرار داشت که بدون حاشیه تمرین کرد و مطیع کادر فنی بود که مزد این نظم و بی حاشیه بودن، قهرمانی جهان و شکستن رکورد جهان پس از 17 سال بود.

اکنون هم تنها کسی که باید جوابگوی این باخت باشد رییس فدراسیون است و درواقع  باخت رستمی، باخت او و مدیریتش است.